سلام به همه عزیزان بهتر از جان این اولین داستانیه که میخوام براتون تعریف کنم موندم از کجا شروع کنم باور کردن و یا نکردنش دست خودتون.
بزارین اول از خودم بگم پارسا هستم و 20 سالمه دانشجو هستم قدم هم 180 هستش و 70 کیلو هستم.
ماجرا از اونجا شروع شد که بابام رفته بود سفر کاری و منو ماجا خونه موندیم تنها
یه روز مثه همیشه که از دانشگاه اومده بودم خونه.
زنگ زدم دیدم کسی درو باز نمیکنه بعد ده دقیقه مامانم اومد.
گفتم مامان چرا اینقدر دیر درو باز کردی یه ساعته منتظرم.
گبت عزیزم حموم بودم.
گفتم ببخشید راستی بابا کجاست گفت بابات نیست وگرنه اون خودش باز میکرد.
گفتم پس مثه همیشه باز فرستادنش سفراب کاری.
گفت اره پسرم منو تو موندیم با کلی کار نکراه گفتم چه کاری مامان.
گفت دیگه تو الان مرد خونه ای وظیفه تو خرید و انجام کارای مردونه خونست.
گفتم مامان خودت میدونی من زیاد حوصله خرید مرید ندارم.
کارا خونه بزا به عهده من کارای خونه رو انجام میدم.
مامانموگفت باشه میدونستم همیشه من باید در نبود بابات کارای مردونه رو انجام میدم الان فکر کنم من باباتم.
خندیدمو گفت جووون بابایی.
هیچی اومدم داخل خونه و بعدش هم که مامانم یه سری خرید انجام داد و اومد تو.
خلاصه مامانم اومد ولی رفتاراش خیلی عجیب شده بود جوری رفتار میکرد انگار یه دختر بیست ساله شده تعجر کرده بودم.
یه جورایی هم پریشون و اشفته بود انگار ته دلش میخواست یه چیزی بهم بگه ولی نمیتونه.
چند دقیقه گذشت که اخر گفتم مامانی چیزی شده گفت اره ولی موندم بهت بگم نگم.
اگه بهت بگم احتمال زیاد از دستم ناراحت میشی.
گفتم مامان چرا ناراحت بشم .
گفت اگه ناراحت شدی یه طوری رفتار کن انگار چیزی دیدی ندیدی.و حرفامو نشنیده بگزر گفتم باشه مادر.
مامان منو برد تو اتاق دیگه وای باورتون نمیشه از مامانم انتظارونداشتم تو فکر این بودم با خبرش ناراحت بشم
بله اون یه دختری برای ازدواج و خواستگاری رفتن پیدا کرده بود و از این میترسید که من از اینکه بدون اجازه من رفته یکیو پیدا کرده ناراحت بشم ولی نه تنها ناراحت نشدم بلکه خیلی هم خوشحال شدم.
مرسی از اینکه داستانمو تا اخر خوندین.
این داستانو گفتم برا اون جوونایی که قدر والدین پدرو مادراشونو نمیدونن دوستان همیشه تا میتونین بهشون کمک کنید و هیچ وقت نا امیدشون نکنین چون ممکنه فردایی نباشه.
